Η κυρία Κοταμανίδου είχε εραστή

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες μέρες, Τέτοια Λόγια... 33

 

Την είχα δει την Εύα Κοταμανίδου στις περισσότερες παραστάσεις που ’παιξε, την είχα δει στις περισσότερες ταινίες που ’κανε... Σε ρόλους μικρότερους, σε ρόλους μεγάλους, σε ρόλους πρωταγωνιστικούς... Τη θυμάμαι στους περισσότερους.

Μέσα μου, όμως, έχω κρατήσει ως φυλαχτό τη «μικρότερή» της, τη σχεδόν πιο άγνωστη παράστασή της -μια παράσταση που παίχτηκε, αν δεν κάνω λάθος ελάχιστα, που δεν την περιλάμβανε καν στο βιογραφικό της. Ήταν χειμώνας 1974/1975 -αρχές του ’75, πριν ακόμα προβληθεί ο «Θίασος» του Αγγελόπουλου. «Θεατρικό Εργαστήρι», το μικρό, κάπως περιθωριακό θεατράκι που ’χε στήσει στο στενάκι της Σμύρνης -μια μικρή κάθετος στην Αριστοτέλους, μεταξύ Ηπείρου κι Ιουλιανού- ο ξεχασμένος θεατράνθρωπος Δημήτρης Κωνσταντινίδης ο οποίος είχε παρουσιάσει εκεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, πολλά έργα και ξένους συγγραφείς -ήταν βαθύς γνώστης. Και στη σκηνή, σε σκηνοθεσία του, «Η κυρία Ντάλλυ έχει εραστή». Ένα μεγάλο, αν δεν κάνω λάθος, μονόπρακτο (1962),  του Αμερικανού Γουίλιαμ Χάνλεϊ -ένα ρεαλιστικό κομμάτι για δυο, όπου η κυρία Ντάλλυ, μια μικρομεσαία αμερικανίδα νοικοκυρά αντιδρά στη μίζερη καθημερινότητά της αποκτώντας έναν νεαρό εραστή- τον έπαιζε ο Στράτος Αλεξίου. Τη θυμάμαι την Εύα Κοταμανίδου-Κυρία Ντάλλυ να ψιλοκεντάει. Άμεση, με χιούμορ, συγκινητική, απολαυστική -ακόμα έχω στα μάτια μου μια σκηνή όπου μονολογούσε σιδερώνοντας.

Ας είναι αναπαυμένη.

Τόση, μα τόση αγάπη!

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 32 

 

Πάντα διαβάζω συγκινητικά κι εγκάρδια, συχνά εκ βαθέων, λόγια, όταν κάποιος καλλιτέχνης φύγει απ’ τη ζωή -λογικό. Σπάνια, όμως, διαβάζω να ξεχύνεται και να τους αγκαλιάζει τόση τρυφερότητα, τόση, μα τόση αγάπη, τόση συγκίνηση που το νοιώθεις ότι είναι γνήσια κι όχι τυπική, πέρα απ’ τα «καλό παράδεισο» και τα «στη γειτονιά των αγγέλων», όση εισέπραξα για δυο ηθοποιούς που μας άφησαν αυτές τις μέρες. Τους γνώριζα, τους συμπαθούσα αλλά φίλος τους δεν ήμουνα. Ένοιωσα πιο κοντά τους, τους πόνεσα, μετά απ’ όσα 

διάβασα και διαβάζω απ’ τους φίλους τους, απ’ τους ανθρώπους τους. Ήταν, φαίνεται, πέραν του ταλάντου, Καλοί Άνθρωποι η Μένη Κυριάκογλου κι ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου. Ας είναι αναπαυμένοι, με τόση αγάπη που τους συνοδεύει.

Σήμερα οι αστυνομικοί του Πολυτεχνείου ακούν Κοροβέση!

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 31

 

Είναι απόλυτα «νομοταγές». Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Δε συμμετέχει σήμερα σε πορείες, παίρνει όλα τα επιβαλλόμενα μέτρα προστασίας απ’ τον covid-19, μάσκες κλπ... Αλλά τη φωνή του κανείς δεν μπορεί να τη φιμώσει.

Τα μπαλκόνια των γραφείων του, Κάνιγγος και Στουρνάρη, βρίσκονται απέναντι απ’ την πλαϊνή πόρτα του Πολυτεχνείου. Όπου μέσα -ω, της ειρωνείας!-, σήμερα, 17 Νοέμβρη, είναι οχυρωμένοι εκατοντάδες αστυνομικοί. Και στα μπαλκόνια του έχει στημένα μεγάφωνα. Απ’ όπου μεταδίδονται μουσικές -μουσικές της Ημέρας. Αλλά και κάτι πιο σημαντικό. Κάτι απολύτως ταιριαστό -πιο ταιριαστό δε γίνεται- και συμβολικό. Ηθοποιοί απ’ όλη την Ελλάδα, διαδικτυακά, άρα ασφαλώς, διαβάζουν τους «Ανθρωποφύλακες», το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, του οποίου τα δικαιώματα παραχώρησε η σύντροφός του Μαρία Κατεργάρη. Τη σημαντικότερη, ίσως, μαρτυρία, για το τι σήμαινε Χούντα και βασανιστήρια, γραμμένη ΜΕΣΑ στην Χούντα. Την Χούντα που το Πολυτεχνείο δεν την ανέτρεψε αλλά άνοιξε το δρόμο για να γκρεμιστεί. Οι φωνές των -ανώνυμων- ηθοποιών και τα λόγια του βασανισμένου απ’ την Χούντα Κοροβέση -που δεν ήταν ο μόνος, ανάμεσα στους πολλούς βασανισμένους κι η, επίσης ηθοποιός, Κίττυ Αρσένη- ηχούν στ’ αυτιά των αστυνομικών. Έστω κι ένας να τ’ ακούσει -αλλά να τ’ Ακούσει- θα ’ναι κέρδος. 

Η χειρονομία, η δράση αυτή του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών είναι, ίσως, η σημαντικότερη που γίνεται σήμερα. Η ψυχή του ηθοποιού Περικλή Κοροβέση, που μας άφησε πριν από λίγους μήνες, γι αυτό και η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του, θα αγάλλεται. Όπως και των υπόλοιπων που αγωνίστηκαν για χάρη μας και που τους χρωστάμε ΠΟΛΛΑ. Μπράβο παιδιά! 

Ο φίλος μου ο Λευτεράκης...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 30

 

Εικοσιεννιά, σχεδόν, χρόνια -απ’ το 1984 έως και το 2012- στα «Νέα» -στο πολιτιστικό. Δεκάδες οι συνεντεύξεις -από ανθρώπους του θεάτρου, κυρίως, αλλά και της όπερας, της μουσικής, του κινηματογράφου..., έλληνες και ξένους. Οκτώ, σχεδόν, χρόνια στο ραδιόφωνο -απ’ το 1983 έως το 1991 -στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, η εκπομπή «Το Βιβλίο στο Μικρόφωνο». Δεκάδες οι συνεντεύξεις -από ανθρώπους του βιβλίου, κυρίως. Ποτέ δεν τους απευθύνθηκα με το βαφτιστικό τους. Και ποτέ στον ενικό.

Τόσα χρόνια στο θεατρικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα, με τους περισσότερους του θεάτρου είχα γνωριστεί, στον ενικό μιλούσαμε και με το μικρό τους τούς απευθυνόμουν. Και στις συνεντεύξεις. Αλλά όταν μιλούσαμε. Όταν τις έγραφα κρατούσα πάντα τον πληθυντικό της ευγένειας κι όχι τον «ενικό του ΠΑΣΟΚ» που είχε κατακυριεύσει τα πάντα. Και, γραπτά, με το «κυρία-κύριε» τους απευθυνόμουν. Είτε ήταν ο Μινωτής, ο Λαζάνης, ο Πέτερ Στάιν, ο Γκριγκορόβιτς, ο Λιουμπίμοφ, η Ντεμίντοβα, η Λυμπεροπούλου ή ο Λευτέρης Βογιατζής είτε παιδάκια πρωτοεμφανιζόμενα και πολλά υποσχόμενα, που μπορεί και να ’ταν και είκοσι, τριάντα, σαράντα... χρόνια νεότερά μου.

Πίστευα -και πιστεύω- ακράδαντα ότι ο ενικός και το μικρό όνομα στη γραπτή απεύθυνση δημιουργούν στον αναγνώστη ή στον ακροατή την αίσθηση ότι είμαστε με τον/την συνεντευξιαζόμενο/-η φιλαράκια και μαζί τα μαγειρεύουμε -μια ανοίκεια οικειότητα, μια ματαιόδοξη επίδειξη, μου φαινόταν αποκρουστικά έως γελοία, όταν τα διάβαζα. Πίστευα -και πιστεύω- ότι ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ. Επέμενα ότι η αποστασιοποίηση πείθει περισσότερο. Παλιομοδίτικο; Υποκριτικό; Περί όνυχος; Όπως θέλετε, πάρτε το. Το προτιμούσα απ’ τα κωλοπιασίματα.

Τώρα πώς τα θυμήθηκα αυτά; Συγκυρίες...