Ο -μπεκετικός- έρωτας στα χρόνια της χολέρας…
Ένα ζευγάρι -μία γυναίκα και ένας άντρας. Ίσως, στο κρεβάτι τους -το βράδυ. Σε αδιέξοδο. Απελπισμένοι. Σε μία ζωή που δεν την αξίζουν -τη ζωή στην Ελλάδα σήμερα, τα χρόνια της κρίσης/χολέρας. Κρυώνουν, πλήττουν, ταλαιπωρούνται… Τα μικρά της ζωής, τα μίζερα, τα άθλια τους πιέζουν, τους θλίβουν, τους καταθλίβουν, τους συνθλίβουν… Δεν μπορούν να βρουν πια καμία αχτίδα φωτός. Μόνον έναν τοίχο υψωμένο απέναντί τους. Ο χρόνος μοιάζει βαλτωμένος -ή, ιονεσκικά, αναστρέφεται, ανατρέπεται. Η κοινωνική κρίση μετασχηματίζεται σε κρίση προσωπική, σε κρίση σχέσης. Η γυναίκα θέλει να φύγει. Ο άντρας θέλει να την κρατήσει. Τελικά θα φύγουν και οι δύο μαζί. Σε μία Νέα Ιόρκη ιδεατή, ονειρική, ουτοπική -η δική τους Νεφελοκοκκυγία. Η Βάσω Καμαράτου και ο Κώστας Κουτσολέλος ετοίμασαν (κείμενο και
σκηνοθεσία), την περσινή σεζόν, στο πλαίσιο του φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου με θέμα «Επτά Χρόνια Φαγούρα: Ο Έρωτας στον Καιρό των Μνημονίων», μία 45λεπτη, περίπου, περφόρμανς, με τον εύγλωττο άμα τε ειρωνικό τίτλο «Lasciatemi Morire», αντλημένο από τον Θρήνο της Αριάδνης, τη μόνη σωζόμενη άρια από τη δεύτερη όπερα (1608) του Κλάουντιο Μοντεβέρντι «Η Αριάνα» («Η Αριάδνη»). Παράσταση η οποία επαναλαμβάνεται φέτος. Ερμηνευτές -ερμηνευτές που επιβάλλουν και επιβάλλονται, με δύναμη και πειστικότητα-, οι δύο τους. Δεμένοι μεταξύ τους γερά εδώ και πολύ καιρό -τους θυμάμαι, ήδη δέκα χρόνια πριν, στο «Bios», σε άλλη μία εξαιρετική περφόρμανς για δύο, με τον τίτλο «Less». Όρθιοι, σχεδόν ακίνητοι, μετωπικά στημένοι, λίγο σαν Γουίνι και -όχι κρυμμένος- Γουίλι στις μπεκετικές «Ευτυχισμένες μέρες» θαμμένοι στη ζωή και όχι σε σωρό από χώμα, με βλέμμα προς το κοινό, χωρίς να κοιτούν ο ένας τον άλλο, ντυμένοι καλόγουστα παράταιρα από την Ελένη Στρούλια θα χαθούν, στο τέλος, μέσα σε καπνούς/σύννεφα
υποβλητικά φωτισμένα από τον Τάσο Παλαιορούτα. Αλλά, πριν χαθούν, θα γυρίσουν και θα κοιτάξουν ο ένας τον άλλο. Είναι η ελπίδα των βλεμμάτων που μπορούν ακόμα να διασταυρωθούν. Είναι, ίσως, η αγάπη που μένει και σώζει από την απόγνωση. Αλλά όλη αυτή η απόγνωση, κρυμμένη κάτω από χιούμορ πικρό, ειρωνικό, σαρκαστικό. Χιούμορ απολαυστικό, ξεκαρδιστικό πριν το γέλιο παγώσει στα χείλια, στο τέλος: δύο κλόουν -και πάλι- μπεκετικοί. Δείτε αυτή τη «μικρή» παράσταση. Αξίζει. Κλείνει απόψε τον κύκλο της στο «-1» -τη Σκηνή «Κατίνα Παξινού»- του «Rex» αλλά πιστεύω πως έχει τη δυναμική για να συνεχίσει την πορεία της (Φωτογραφίες: Κάρολ Γιάρεκ).
No comments:
Post a Comment