Τα εις -αν: Χατζακιστάν καλεί Αζερμπαϊτζάν ή Δεσμώτης φυσικού αερίου ο Προμηθέας

Το Τέταρτο Κουδούνι / 20 Νοεμβρίου 2014

Αυτό το «μνημόνιο συνεργασίας» που υπεγράφη στο Μπακού μεταξύ του Εθνικού μας και του Azerbaijan State Academic National Drama Theatre, παρακαλώ -ως καρπός, λέει, πρότασης υπό τον τίτλο «Πολιτιστικός Αγωγός» του καλλιτεχνικού διευθυντή του πρώτου Σωτήρη Χατζάκη-, για συμπαραγωγή του «Προμηθέα δεσμώτη» του Αισχύλου, που θα σκηνοθετήσει ο ίδιος με έλληνες κι αζεριανούς (λέει το σχετικό δελτίο Τύπου, αζέρους δεν τους λέμε;) συντελεστές και ηθοποιούς και στις δυο γλώσσες και που θα παρουσιαστεί και στις δυο χώρες ενώ στη συνέχεια η πρόθεση είναι (σ.σ. αχ, αυτές οι καλές οι προθέσεις...) «η παράσταση να ταξιδεύσει κατά μήκος του διαδριατικού αγωγού (σ.σ. ο λα λα, σχέδιο!) αλλά και σε κάθετους άξονες» και να παρουσιαστεί σε πόλεις και χωριά των χωρών τις οποίες διασχίζει (πλην Αζερμπαϊτζάν και Ελλάδας) ο αγωγός (Γεωργία, Τουρκία, Αλβανία, Ιταλία) με τη συνεργασία και φορέων απ’ τις χώρες αυτές «αποτελώντας τον σύνδεσμο των χωρών, των πολιτισμών, του παρελθόντος, της ιστορίας αλλά και του μέλλοντος», λέει, ως «ένας πολιτιστικός αγωγός παράλληλος με τον αγωγό φυσικού αερίου που θα ενισχύσει το επιχειρείν και θα τονώσει τις σχέσεις των χωρών» και που «αποτελεί μία σύγχρονη πρόκληση, τη στιγμή που τις δυο χώρες ενώνει ένα μεγάλο επιχειρηματικό σχέδιο, ο αγωγός φυσικού αερίου TAP (Trans Adriatic Pipeline)» (ουφ, τελείωσε), ως επιτυχία πρέπει να το εκλάβω;

Τώρα, εγώ φταίω αν όλο αυτό -απ’ τη συμπαραγωγή της «Οδύσσειας» του Ρόμπερτ Γουίλσον με το «Πίκολο Τεάτρο» του Μιλάνου στον «Προμηθέα δεσμώτη» του Σωτήρη Χατζάκη με το Azerbaijan State Academic National Drama Theatre- μου κάνει συνειρμό το «εκεί, εκεί, στην Β(ήτα) Εθνική»; Άσε, πια -ο Θεός να με συχωρέσει-, ο άλλος ο συνειρμός -αυτομάτως προέκυψε...- Χατζακιστάν/Αζερμπαϊτζάν...

(Λέτε να δέσει και τον Προμηθέα αντί για βράχο σε αγωγό φυσικού αερίου η Έρση Δρίνη -η μόνιμη σκηνογράφος/ενδυματολόγος του Σωτήρη Χατζάκη- για να ’ναι η παράσταση απόλυτα στο πνεύμα της κινητήριας ιδέας;).

Πάντως βρίσκω πολύ σωστή την απόφαση το «Παιδικό Στέκι» του Εθνικού Θεάτρου -αχ, πάλι στην αρχική, εντελώς σέβεντις, άντε έιτις, σοσιαλιστικής αντίληψης ονομασία της Σκηνής για παιδιά έχουν επιστρέψει, αυτή που ο Γιάννης Χουβαρδάς πολύ σωστά είχε καταργήσει για λόγους αισθητικής και εκσυγχρονισμού και την είχε κάνει «Παιδική Σκηνή»- να μεταφερθεί στην Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» του «Rex».

Και στην Σκηνή «Κατίνα Παξινού», στην οποία πρόσθεσαν το όνομα «Μικρό Rex», να φιλοξενούνται παραστάσεις πειραματικού χαρακτήρα -η έναρξη έγινε χτες με «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Φασμπίντερ σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Και περισσότερες θέσεις διαθέτει η Σκηνή «Κοτοπούλη» για να φιλοξενούνται σχολεία και τα παιδάκια δε θα παθαίνουν κατάθλιψη στριμωγμένα στο χαμηλοτάβανο -να πέσει το ταβάνι να σε πλακώσει...- υπόγειο του «Παξινού» -με φρίκη θυμάμαι, τότε, στην αρχή, που η Κάρμεν Ρουγγέρη το ’χε πήξει εντελώς φορτώνοντας επιπλέον με ντεκόρ και την πλατεία...

«Εθνικό θησαυρό» τη χαρακτήρισε ο Ρόμπερτ Γουίλσον. Και είναι. Η Λυδία Κονιόρδου. Ο «Ιππόλυτός» της, το καλοκαίρι, στην Επίδαυρο, με το Εθνικό, μπορεί να με απογοήτευσε αλλά τώρα, στο Υπόγειο του Ιδρύματος «Κακογιάννης» ξαναβρήκα τη σπουδαία Λυδία Κονιόρδου. Σκηνοθετημένη απ’ τον Κωνσταντίνο Χατζή στη σύνθεσή του από κείμενα του Γιώργου Χειμωνά «Ο βασιλιάς της Ασίας» -μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση του θιάσου «Χρώμα» με έξοχες μουσικές του Νίκου Ξυδάκη ζωντανά παιγμένες συναρπαστικά απ’ το σαξόφωνο του Δημήτρη Χουντή- η Λυδία Κονιόρδου την εκτοξεύει. Ειδικά στο πρώτο μέρος -στο δεύτερο τη συνοδεύει επί σκηνής ο Βαγγέλης Παπαδάκης. Η Κονιόρδου αδράχνει το λόγο -τον δύσκολο, ιδιόμορφο λόγο του Γιώργου Χειμωνά- και τον λιανίζει φράση-φράση, λέξη-λέξη, συλλαβή-συλλαβή, τον γειώνει, τον κατακτά, τον συνθέτει, τον ανασυνθέτει, τον κάνει διαυγή, λαγαρό, άμεσο, θεατρικό και κατόπιν τον απογειώνει. Μεγάλη (αχ, πώς ντρέπομαι όταν χρησιμοποιώ αυτό το ξεφτιλισμένο επίθετο αλλά εδώ τι να κάνω; Μόνο το συγκεκριμένο σημαίνει ακριβώς αυτό που θέλω να πω) Ηθοποιός, Μαστόρισσα του Λόγου. Πηγαίνετε να την απολαύσετε.

Στα 80 ευρώ -100 ευρώ ήταν για τα Σαββατοκύριακο αλλά τα κατέβασαν -σκαρφαλώνουν οι τιμές των εισιτηρίων (στις αποκαλούμενες VIP θέσεις), ξεκινώντας απ’ τα 10 ευρώ, για τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» που συνδυάζει Ρένη Πιττακή και Γιώργο Μαργαρίτη άλλως Μαγκάρετ, στο «Παλλάς». Στα 45 ευρώ (στη λεγόμενη διακεκριμένη ζώνη), ξεκινώντας απ’ τα 15, για τον «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» στο «Pantheon Theater» -πρώην «Αθηνών Αρένα». Στα 40 ευρώ (στην Α Ζώνη), ξεκινώντας απ’ τα 10, για το «Θα περάσει κι αυτό» στο «Badminton». Στα 35 ευρώ (στις και εδώ αποκαλούμενες VIP θέσεις), ξεκινώντας απ’ τα 9 ευρώ, για το «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση στο «Θέατρον» του «Ελληνικού Κόσμου».

Στα 30 ευρώ (στην Α Ζώνη) -40 ήταν αλλά τις κατέβασαν-, ξεκινώντας απ’ τα 8,  για το «Rocky Horror Show» στο «Rex Theater». Στα 30 ευρώ (στην Α Ζώνη της πλατείας), ξεκινώντας απ’ τα 13, και για το «Πριν το χάραμα» στο «Βέμπο» που μας ξανάρθε στην πιάτσα. Κι όταν μιλάμε για τις χαμηλότερες τιμές τους, μιλάμε, εννοείται βέβαια, για παιδικά, φοιτητικά, για... όρθιους και δεν ξέρω σε ποια άκρη Θεού... Κρίση σού λέει ο άλλος. Μήπως έχουμε εκτραπεί; Βέβαια, οι θεατρικοί επιχειρηματίες/παραγωγοί ό,τι θέλουν έχουν το δικαίωμα να κάνουν κι όσα θέλουν να ζητάνε -ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι. Όσοι τα ’χουνε, ας τα δώσουνε.

Είναι κωμικοτραγικό -αν ξέρατε...- τι παιχνίδια παίζονται πια με τα λεγόμενα «αποκλειστικά». Τι ανενδοίαστες, απροκάλυπτες αγοραπωλησίες, τι εκβιασμοί και τι απειλές, τι ψέμα, τι υποκρισία απ’ αυτούς τους κακομοίρηδες που τα «πουλούν» στις «ειδικευμένες» γραφίδες έναντι πινακίου εντελώς περιορισμένου λεξιλογίου κοσμητικών επιθέτων με τα οποία τους στολίζουν οι γραφίδες κατόπιν, τι παιχνίδια σε δυο και τρία και περισσότερα ταμπλό, τι ανακρίβειες γράφονται, τι μπουρδολογία... Και το ελληνικό θέατρο να πορεύεται ακόμα έτσι. Εκατό χρόνια πίσω. Αυτολιβανιζόμενο. Και τι δεν έμαθα, από πηγή έγκυρη... Με πιάνει μια αηδία, μα μια αηδία. Αλλά, τελικά, είναι τόσο γελοία ολ’ αυτά -παίζουν με τα πλαστικά στρατιωτάκια και νομίζουν πως είναι στον πόλεμο...- που καταλήγω στο γέλιο. Γέλιο ξεκαρδιστικό.

 

Τώρα διάβασα πως ο φερόμενος ως υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Σαμαρά Αργύρης Ντινόπουλος έχει πει σε κανάλι: «Όσους βάζουμε στα κέντρα κράτησης θα τους ταΐζουμε κιόλας; Θα τους δώσουμε δηλαδή και κρουασάν;». Μωρέ, και να μην ξέρω ώς τώρα πως ο Ντινόπουλος έχει επωμιστεί το ρόλο της Μαρίας Αντουανέτας -ξέρετε, «Φωνάζουν πως δεν έχουν να φάνε ψωμί», «Ε, να φάνε τσουρέκι» (παντεσπάνι σε παλαιότερη μετάφραση), κουβέντα που της αποδίδουν- σε μεταμοντέρνα εκδοχή με το τσουρέκι/παντεσπάνι να εξελίσσεται σε κρουασάν...

Ένας Πακιστανός, πάντως, τους πέθανε σ’ ένα απ’ τα λεγόμενα «κέντρα κράτησης» αβοήθητος. Κι όχι γιατί δεν του ’δωσαν κρουασάν... Κι εδώ δε γελάνε. Φτύνουν.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...