Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 240
Είχα πάει να δω στην Λυρική Σκηνή την «Λέδη Μάκμπετ του Μτσενσκ» του Ντμίτρι Σοστακόβιτς το 2019 (σεζόν 2018/2019) με μεγάλη περιέργεια Γιατί τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει η κινηματογραφική Φανί Αρντάν. Κι είχα μεγάλη απορία αλλά και καχυποψία: γιατί άρχισε να σκηνοθετεί όπερα και γιατί διάλεξε το συγκεκριμένο έργο; Η παράσταση όχι απλώς με καθησύχασε. Ενθουσιάστηκα. Την ξαναείδα στην αναβίωσή της το 2023 -πέρσι, σεζόν 2023/2024- και δεν άλλαξα γνώμη.
Γι αυτό και δεν πήγαινα μαγκωμένος φέτος. Που η Φανί Αρντάν επανήλθε. Στην Λυρική. Για να σκηνοθετήσει και πάλι μια ρόσικη όπερα: τη μονόπρακτη «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που παρουσιάστηκε στην Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» σε δίπτυχο μαζί με τη θυελλώδη, επίσης μονόπρακτη, όπερα «Ο πύργος του Κυανοπώγωνα» του Μπέλα Μπάρτοκ, σε αναβίωση της περσινής (2023/2024) σκηνοθεσίας του Θέμελη Γλυνάτση.
Γι αυτό και δεν πήγαινα μαγκωμένος φέτος. Που η Φανί Αρντάν επανήλθε. Στην Λυρική. Για να σκηνοθετήσει και πάλι μια ρόσικη όπερα: τη μονόπρακτη «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που παρουσιάστηκε στην Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» σε δίπτυχο μαζί με τη θυελλώδη, επίσης μονόπρακτη, όπερα «Ο πύργος του Κυανοπώγωνα» του Μπέλα Μπάρτοκ, σε αναβίωση της περσινής (2023/2024) σκηνοθεσίας του Θέμελη Γλυνάτση.
Δυστυχώς αυτή τη φορά έπεσα έξω. Αδύναμο το τσιγγάνικης υποθέσεως έργο αλλά κι η Φανί Αρντάν φέτος δεν τα κατάφερε, κατά τη γνώμη μου. Κι η ευθύνη δεν είναι τόσο δική της, όσο της ενδυματολόγου-της Καταρζίνα Λεβίνσκα και, κυρίως, των χορογραφιών που καταλάμβαναν περισσότερη απ’ τη μισή διάρκεια της παράστασης: αφελείς έως παιδαριώδεις, κακόγουστες, μάταια χοροπηδητά κι ένα μπαλέτο σε άθλια φόρμα… Θυμήθηκα κάτι ανάλογες «εξωτικές» χορογραφίες στο «Δελφινάριο». Με πολύ καλύτερο μπαλέτο. Κι αποτέλεσμα.
Δεν είχα προλάβει να διαβάσω το πρόγραμμα και τους συντελεστές πριν απ’ την παράσταση. Στο διάλειμμα είδα τ’ όνομα του χορογράφου: Ισραέλ Γκαλβάν! Κι έμεινα ενεός -τυφλώθηκα.... Ο εξαιρετικός, ο πολυβραβευμένος ισπανός χορογράφος! Σε τόσο κακή στιγμή βρέθηκε; Ή δεν πολυενδιαφέρθηκε;
Ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος στον επώνυμο ρόλο κάπως έσωσε το πράγμα. Κι η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που ο Ιταλός Φαμπρίτσιο Βεντούρα οδήγησε σωστά, ειδικά στον Μπάρτοκ.
Σίγουρα, πάντως, το δεύτερο μέρος του δίπτυχου δεν ήταν απλώς καλύτερο αλλά σαφώς η παράσταση του Θέμελη Γλυνάτση, με το σούπερ σκηνικό του Λέσλι Τράβερς, ήταν, φέτος, κατά πολύ βελτιωμένη.
Δεν είχα προλάβει να διαβάσω το πρόγραμμα και τους συντελεστές πριν απ’ την παράσταση. Στο διάλειμμα είδα τ’ όνομα του χορογράφου: Ισραέλ Γκαλβάν! Κι έμεινα ενεός -τυφλώθηκα.... Ο εξαιρετικός, ο πολυβραβευμένος ισπανός χορογράφος! Σε τόσο κακή στιγμή βρέθηκε; Ή δεν πολυενδιαφέρθηκε;
Ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος στον επώνυμο ρόλο κάπως έσωσε το πράγμα. Κι η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που ο Ιταλός Φαμπρίτσιο Βεντούρα οδήγησε σωστά, ειδικά στον Μπάρτοκ.
Σίγουρα, πάντως, το δεύτερο μέρος του δίπτυχου δεν ήταν απλώς καλύτερο αλλά σαφώς η παράσταση του Θέμελη Γλυνάτση, με το σούπερ σκηνικό του Λέσλι Τράβερς, ήταν, φέτος, κατά πολύ βελτιωμένη.