Πιάνο με διευρυμένες δυνατότητες

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 231

Για τον Σταύρο Γασπαράτο μου ’χε πρωτομιλήσει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Το 2006, σε συνεργασία με τον Θοδωρή Αμπαζή, είχαν γράψει τη μουσική για τον «Οθέλο» του Σέξπιρ, με τον οποίο το «Θέατρο του Νέου Κόσμου», σε σκηνοθεσία του, είχε συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Αθηνών -στο Ηρώδειο. Και το 2007 θα ’γραφε, μόνος του πια, τη μουσική για το έργο της Ούρσουλα Ρόνι Σάρμα «Καθόλου καλά» που ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος θ’ ανέβαζε στο «Δώμα» του θεάτρου του, όπως κι έγινε -έκτοτε θα συνεργάζονταν σε πολλές παραστάσεις του. «Είναι μεγάλο ταλέντο» μου ’χε πει.  Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είχε δίκιο.

Ο Σταύρος Γασπαράτος εκτιμήθηκε και εξελίχτηκε ταχύτατα: πολλές επιτυχημένες μουσικές για το θέατρο, για το χορό, για τον κινηματογράφο αλλά και μουσική «καθαρή», προχωρημένη -ιδέες φρέσκιες, λαμπρές-, πειραματική. Που βγήκε και εκτός συνόρων.

Ένα δείγμα της παρουσίασε στην πάντα ανήσυχη Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στη συναυλία του (σύλληψη, έρευνα, σύνθεση, ερμηνεία) «Expanded Piano II» («Διευρυμένο πιάνο II») -την παρακολούθησα τη δεύτερη βραδιά, στις 21 Ιουνίου-, δέκα χρόνια μετά την παρουσίαση στην Νέα Ιόρκη του έργου του «Expanded Piano» του οποίου, προφανώς, αποτελεί συνέχεια και εξέλιξη.  Πιάνο «πειραγμένο», «προετοιμασμένο», συνδεμένο με κομπιούτερ, κομμάτια προγραμματισμένα αλλά και κομμάτια που δίνουν την ελευθερία στον ερμηνευτή να αυτοσχεδιάσει, άλλοτε καθισμένος στο σκαμπό, άλλοτε γονατισμένος κάτω απ’ το κλαβιέ, άλλοτε στα πλήκτρα του πιάνου, άλλοτε στο laptop -όλα καρπός μακράς έρευνας. 

Αλλά, ταυτόχρονα, γύρω του, πάνω σ’ επτά, όρθια στημένα λευκά επίπεδα, προβολές βίντεο και φως (εικαστικό περιβάλλον και βιντεοπροβολές Μανουέλα Χάρτελ) δένονταν αρμονικά με τους ήχους του πιάνου εκφράζοντάς τους οπτικά και συντελώντας αποφασιστικά στο πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Στο οποίο έδωσαν, επίσης, γερό χέρι βοήθειας ο Πάνος Τσίγκος (μηχανικός πιάνου, προγραμματισμός) κι οι λοιποί τεχνικοί συνεργάτες.

Σίγουρα η μουσική αυτή δεν είναι βατή στο μεγάλο κοινό αλλά και σίγουρα το εθίζει βαθμιαία σε ήχους καινούργιους, με τρόπους καινούργιους. Αξίζει τον κόπο ν’ αφεθούμε και να προσπαθήσουμε.

Φάρος σε τοπίο θολό

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 230

Δουλεύει, εδώ και χρόνια, πολύ και με πάθος πάνω στα θέματα αυτά. Ο δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος. Καρπός αυτής της τεράστιας δουλειάς και αυτού του πάθους είναι το καινούργιο του βιβλίο: «ΛΟΑΤΚΙ+. Δικαιώματα και ελευθερίες». Που τόλμησαν -1200 σχεδόν σελίδες!- να αναλάβουν οι Εκδόσεις Σάκκουλα.

Η παρουσίαση έγινε στην «Μικρή Σκηνή» που παραχώρησε η «Στέγη» του Ιδρύματος Ωνάση. Κι ήταν απ’ τις καλύτερες που ’χω παρακολουθήσει: δυο ώρες κύλησαν χωρίς να το καταλάβω κρατώντας αμείωτη την προσοχή μου και κινώντας διαρκώς το ενδιαφέρον μου. Γιατί οι έξι που κλήθηκαν για την παρουσίαση -Άννα Απέργη, Ρένα Δούρου, Γιάννης Εριφυλλίδης, Μιχάλης Λώλης, Κίμων Μελικέρτης, Κατερίνα Τρίμμη, με συντονιστή τον Νίκο Ευσταθίου- και, στο τέλος, ο συγγραφέας που απάντησε σε ερωτήσεις είχαν όλοι κάτι- όχι κάτι, για να ακριβολογώ πολλά, εξαιρετικά ενδιαφέροντα να πει ο καθένας απ’ το χώρο του. Αναλύοντας τα βασικά απ’ τα δέκα κεφάλαια του βιβλίου.

Κι όλοι συμφώνησαν: πως το βιβλίο αυτό, ο τόμος αυτός αποτελεί ένα φάρο στο θολό, ακόμα, τοπίο των ΛΟΑΤΚΙ+. Διότι έχουν αρκετά γίνει τα τελευταία χρόνια -νόμος για σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων, νόμος για την ταυτότητα φύλου, νόμος για τον γάμο ομοφύλων...- αλλά παντού ατέλειες, κενά, τρύπες, προβλήματα... Όπως αναφέρθηκε έχουν γίνει το μισά. Κι αν μετρήσω όλα όσα είπανε οι ομιλητές, μερικά πολύ «μελαγχολικά», θα ’λεγα το ένα τρίτο.

Θέλω να ελπίζω ότι το βιβλίο αυτό του Βασίλη Σωτηρόπουλου θα βοηθήσει να υλοποιηθούν και τα υπόλοιπα. Προς το παρόν είναι ένας πολύτιμος μπούσουλας για να πλοηγηθεί η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα κι οι νομικοί, οι ικανοί, να τη στηρίξουν. Και όχι βέβαια αυτοί οι θλιβεροί που την μποϋκοτάρουν, συνήθως με χυδαίο τρόπο.