Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 243
Ταλαντούχο άτομο. Απ’ την αρχή που την είδα στη σκηνή, το μυρίστηκα: καλή, πολύ καλή ηθοποιός, τάλαντο πολύπλευρο, φάτσα τεατράλε, ολότελα δοσμένη όταν βρίσκεται στη σκηνή κι ας μην έχει ρόλο σημαντικό. Ύστερα ανακάλυψα τη φωνή της -το τραγούδι της. Σπουδαία φωνή. Με γκάμα. Που πάει βαθιά, φτάνει έως τις ρίζες -στο παραδοσιακό και στο ρεμπέτικο. Ερμηνεύτρια. Η Χριστίνα Μαξούρη αποτελεί πια μια απ’ τις σημαντικές μονάδες του ελληνικού θεάτρου. Αλλά και του ελληνικού τραγουδιού. Πολύτιμη. Και απολύτως διακριτική. Ψάχνεται, δουλεύει πολύ και συστηματικά. Σε ό,τι και να καταπιαστεί. Κι αυτό 
φαίνεται στο αποτέλεσμα.
Αρκετά χρόνια στη σκηνή αλλά και στο τραγούδι έκανε και δικές της παραστάσεις -όπως τα «Δανεικά παπούτσια», είχα γράψει ήδη γι αυτό στο totetartokoudouni.blogspot.com απ’ τις 14 Μαΐου 2015, σχεδόν δέκα χρόνια πριν. Το καλοκαίρι του 2021 ετοίμασε και παρουσίασε για το Φεστιβάλ Αθηνών τη μουσική παράσταση «Τα τραγούδια της Σωτηρίας». Η παράσταση ευδοκίμησε. Και παίζεται ακόμη. Φέτος, κατάφερα επιτέλους να τη δω. Στην Κεντρική Σκηνή του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου». Φίσκα στον κόσμο η αίθουσα. Ο Δημήτρης Χαλιώτης υλοποίησε την ιδέα που είχε συνυπογράφοντας με την ίδια την Χριστίνα Μαξούρη την καλλιτεχνική επιμέλεια, με τον Σωτήρη Μελανό να ’χει αναλάβει τη σκηνογραφική επιμέλεια, την Βάνα Γιαννούλα την ενδυματολογική, τον Νίκο Βλασόπουλο το σχεδιασμό των φωτισμών και τον Γιάννη Παξεβάνη το σχεδιασμό του ήχου. Όλα λειτουργούν άψογα. Και διακριτικά, σεμνά, χωρίς φιγούρες, εφέ και γκλίτερ.
Έχουν στήσει πάνω στη σκηνή ένα λαϊκό πάλκο με πέντε καρέκλες για τους τέσσερις πολύ καλούς μουσικούς -δυο μπουζούκια, μια κιθάρα κι ένα ακορντεόν- κι ανάμεσά τους, η Χριστίνα Μαξούρη. Που δεν «παίζει» την Σωτηρία Μπέλλου. Αλλά δίνει πνοή στα τραγούδια της. Ευεργετική.
Δεν πρόκειται, όμως, απλώς για μια συναυλία. Ακούγονται πολλά τραγούδια της Μπέλλου -απ’ το πρώτο της δισκογραφημένο μέχρι τα υπέροχα του Μούτση και του Σαββόπουλου, του Ανδριόπουλου, του Κουνάδη, του Λάγιου…, περνώντας απ’ τον Τσιτσάνη που την ανέβασε ψηλά κι έμεινε κοντά του για χρόνια και τους άλλους του ρεμπέτικου
και του λαϊκού (Παπαϊωάννου, Μητσάκης, Καλδάρας, Χατζηχρήστος, Χιώτης…)- αλλά αυτά διανθίζονται με κείμενα: λόγια της ίδιας της Μπέλλου, λόγια που έγραψαν ή είπαν γι αυτήν, γράμματα στη μητέρα της, δημοσιεύματα…
Η παράσταση δε φιλοδόξησε να ’ναι βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου αλλά να σχεδιάσει τον περίγυρό της, την εποχή, τις συνθήκες που αντιμετώπισε, τα ανεβοκατεβάσματα στην καριέρα της -απ’ τους θριάμβους της μέχρι την εξαθλίωση, όταν έφτασε να ζητιανεύει-, την «επανανακάλυψή» της και, το τέλος της -ό,τι πιο τραγικό-, όταν ο καρκίνος της στέρησε τη φωνή της. Κι όλα αυτά εξαιρετικά δεμένα χωρίς καμιά διάθεση αγιοποίησης -τα ζάρια κι οι γυναίκες, που, πολλές φορές, την κατέστρεψαν εκεί είναι, δεν αγνοούνται.
Η Χριστίνα Μαξούρη δε μιμείται την Μπέλλου. Αλλά δίνει την ψυχή της. Και τα τραγούδια αυτά θέλουν ψυχούλα. Γι αυτό κι η παράσταση αγγίζει τις ψυχές, συγκινεί -άκουσα όλο το θέατρο να σιγοτραγουδάει με την Χριστίνα Μαξούρη. Και με την Σωτηρία Μπέλλου. Ευτυχής συνάντηση. Που σίγουρα έχει μέλλον (Φωτογραφίες: Patroklos_Skafidas).