Για πρώτη φορά;

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια λόγια... 26  

Αυτό, το «για πρώτη φορά», πόσο εύκολα γράφεται και αβλεπεί αντιγράφεται εν Ελλάδι... Ειδικά όσον αφορά το θέατρο. Πόσες φορές κι αν έχω διαβάσει για έργα -ενίοτε και πολυπαιγμένα- που ανεβαίνουν «για πρώτη φορά». «Φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου επεκτείνει τη δραστηριότητά του κατά τη διάρκεια της φθινοπωρινής και της χειμερινής περιόδου με μία σειρά από ερευνητικές δράσεις και συνεργασίες για τις οποίες δανείζεται τον γνωστό αρχιτεκτονικό όρο Open Plan» διαβάζω, τώρα, σε δελτίο Τύπου του Φεστιβάλ, που αναπαράγεται ανεξέλεγκτα.

Εγώ, όμως, πώς θυμάμαι ότι, επί προεδρίας Γιώργου Λούκου, στην «Πειραιώς 260», τον Δεκέμβριο του 2008 -ήτοι κάργα χειμώνα-, ανέβηκε και πάλι το «Οκτώ γυναίκες» του Ρομπέρ Τομά, η επιτυχημένη πρώτη παράσταση του Νίκου Καραθάνου στο Φεστιβάλ Αθηνών του 2007 -έστω σε συμπαραγωγή με την «Ελληνική Θεαμάτων»; Άρα δεν είναι η «πρώτη φορά στην ιστορία του» (πόσο πομπώδες...) που το Φεστιβάλ «επεκτείνει τη δραστηριότητά του κατά τη διάρκεια της φθινοπωρινής και της χειμερινής περιόδου». Είναι, τουλάχιστον, η δεύτερη στην ιστορία του. 

Και να πεις ότι συνέβη τον περασμένο αιώνα... Δεν τα ψάχνουν -λίγο έστω; Η θέλουν να εντυπωσιάσουν -pour épater les bourgeois;