November 26, 2013

Τζέιμς Τιερέ. Επάγγελμα: Ποιητής.




Ποίηση γράφει ο Τζέιμς Τιερέ. Γράφει ποίηση με την κίνηση. Γράφει ποίηση με τους ήχους. Γράφει ποίηση με τις μουσικές – τις υπέροχες μουσικές που διαλέγει. Γράφει ποίηση με τα σκηνικά του -αυτή η πλάκα με τις μεταλλικές επιφάνειες/καθρέφτες που υψώνεται, γέρνει, περιστρέφεται, κινείται απειλητικά, συνθλίβει, απελευθερώνει, την πλάκα του «2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος» του Κιούμπρικ μου θύμισε. Γράφει ποίηση με μυρουδιές –μυρωδάτο καπνό μύριζα. Γράφει ποίηση με την μιμική του. Γράφει ποίηση με τη σιωπή του. Γράφει ποίηση με το βλέμμα του ο Τζέιμς Τιερέ -αυτό το βλέμμα, που δεν βλέπει απλώς… Που κοιτάζει. Που διαπερνά.
Δεν ήταν, λέει, σαν τον «Raoul» -που μας τον έφερε μέσω Φεστιβάλ Αθηνών το 2010- το «Tabac Rouge» («Κόκκινος καπνός») που μας έφερε φέτος. Όχι, όντως, δεν ήταν σαν τον «Raoul». Ο «Raoul» ήταν η αποκάλυψη. Το «Tabac Rouge», όμως, για μένα, ήταν η επιβεβαίωση: μιας ιδιαίτερης καλλιτεχνικής φύσης.
Αυτό που ο Τιερέ, υπογράφοντας σκηνοθεσία, σκηνικά και χορογραφία και ερμηνεύοντας τον κύριο ρόλο, το χαρακτηρίζει «χορόδραμα» ήταν ένα θέαμα που δεν χαρακτηρίζεται εύκολα. Ήταν χορός; Ναι. Αλλά όχι ακριβώς. Ήταν θέατρο; Ναι. Αλλά όχι ακριβώς. Ήταν θέατρο της σιωπής; Ναι. Αλλά όχι ακριβώς. Ήταν παντομίμα. Ναι. Αλλά όχι ακριβώς. Ήταν τσίρκο; Ναι. Αλλά όχι ακριβώς. Εγώ θα έλεγα πως ήταν μαγεία. Μία μαγεία που χωρούσε την ιστορία αυτού του παράξενου βασιλιά που, μέσα σε ένα γκρίζο τοπίο, ένα τοπίο στάχτης, ακολούθησε το λαό του. Και όταν, κάποια στιγμή, μίλησε, μίλησε μία μη γλώσσα. Μίλησε κορακίστικα. Όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν στους «Μοντέρνους καιρούς» του. Όταν πρωτάνοιξε το στόμα του για να μιλήσει και ν’ ακούσουμε πρώτη φορά τη φωνή του και τραγούδησε το «Je cherche après Titine». Αλλά στα κορακίστικα. Μία μαγεία που θύμιζε «Μητρόπολη» του Φριτς Λάνγκ. Και που εμένα, σιγά-σιγά, με συνεπήρε, με απογείωσε.
Και κάτι ακόμα: δεν θέλω να το ξαναπώ. Ούτε να το ξαναγράψω. Και, κυρίως, δεν θέλω να το ξαναδιαβάσω. Αυτό το εύκολο: πως ο Τζέιμς Τιερέ είναι «εγγονός του Τσάρλι Τσάπλιν». Και «δισέγγονος του Γιουτζίν Ο’ Νιλ». Ναι, βιολογικά είναι. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Θα μπορούσε να είναι δισέγγονος του Ζορζ Μελιές. Θα μπορούσε να είναι εγγονός του Μπέργκμαν. Ή του Φελίνι. Θα μπορούσε να είναι γιος του Γιαν Σβάνκμάιερ. Και αδελφός του δικού μας του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ο Τζέιμς Τιερέ είναι απλώς Καλλιτέχνης. Με κεφαλαίο το κάππα, παρακαλώ. Και Ποιητής. Με κεφαλαίο το πι, παρακαλώ.

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών-Ίδρυμα Ωνάση / Κεντρική Σκηνή, 24 Νοεμβρίου 2013.

1 comment:

  1. ΜΜΑΓΕΕΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete